Μη μου μιλάς για σχέση
Μη βάζεις ταμπέλες σε αισθήματα
Μη προσπαθείς να με πιάσεις, να με κρατήσεις...
Άσε με να σε θέλω κάθε μέρα ελεύθερα
άσε με να κοιτάω άλλους και να καταλαβαίνω μόνη μου
το πόσο καλά νιώθω μαζί σου...
Άσε με να σε φιλάω και να σταματάει ο χρόνος και τα προβλήματα
να κάνω τις μεγαλύτερες τρέλες μαζί σου
Άσε με να σ αγαπήσω
χωρίς ταμπέλες
χωρίς όρια
Μη μου μιλάς για σχέση
είμαι ερωτευμένη.....
είμαι ερωτευμένη με την ελευθερία μου να ερωτεύομαι
Friday, July 14, 2017
Sunday, July 9, 2017
Είναι επειδή νιώθω
Και αν δεν μιλάω πολλες φορές
και αν δεν αντιδράω όπως θα ήθελα ή θα περίμενε κανείς
είναι επειδή φοβάμαι το ξεσπασμά μου,
φοβάμαι τις αδυναμίες μου ,μην κατακλύσουν το δωμάτιο και τον ανθρωπο απεναντι μου
είναι επειδη νιώθω κάτι...
κάτι που το λένε ........
Κάτι ,που κανείς ,ποτε, δεν θα μάθει
όχι απο μένα...
και αν δεν αντιδράω όπως θα ήθελα ή θα περίμενε κανείς
είναι επειδή φοβάμαι το ξεσπασμά μου,
φοβάμαι τις αδυναμίες μου ,μην κατακλύσουν το δωμάτιο και τον ανθρωπο απεναντι μου
είναι επειδη νιώθω κάτι...
κάτι που το λένε ........
Κάτι ,που κανείς ,ποτε, δεν θα μάθει
όχι απο μένα...
Saturday, July 8, 2017
Άκουσα πόρτα;;
Από μικρή άκουγα τη φράση ''θα χτυπήσει και η δική σου πόρτα''.
Απο μικρή άκουγα πόρτες να χτυπάνε και με το άνοιγμα τους,γεμίζε το σπίτι μου σκάλες.
Αλλοτε δύσκολες σκάλες που πολλές φορές δεν έβγαζαν πουθένα.
Το μαύρο κυρίευε το μυαλό μου και οι μέρες περνούσαν κοιτώντας το αδιέξοδο
κρεμούσα το σώμα μου, σαν το ποιο παραπεταμένο άπλυτο ρούχο ,στην κουπαστή της σκάλας.
Άλλοτε έχανα την πίστη μου και για λίγο σταματούσα να ξαποστάσω,
τότε είναι που συνήθως σταματούσαν τα σκαλιά και ορθωνόταν ντουβάρι .
Λίγες σκάλες με βγάλαν κάπου όμορφα,
αλλα τις θυμάμαι μία προς μία
τις άλλες τις χάνω
στο μέτρημα και στο πέρασμα του χρόονου.
Τον τελευταίο καιρό άκουγα πόρτες που ποτέ δεν χτύπησαν,
Τωρα χτυπάει μια πόρτα για μένα!
ή μήπως ,
πάλι κενό πίσω απο την πόρτα και ντουβάρια γύρω μου?
Απο μικρή άκουγα πόρτες να χτυπάνε και με το άνοιγμα τους,γεμίζε το σπίτι μου σκάλες.
Αλλοτε δύσκολες σκάλες που πολλές φορές δεν έβγαζαν πουθένα.
Το μαύρο κυρίευε το μυαλό μου και οι μέρες περνούσαν κοιτώντας το αδιέξοδο
κρεμούσα το σώμα μου, σαν το ποιο παραπεταμένο άπλυτο ρούχο ,στην κουπαστή της σκάλας.
Άλλοτε έχανα την πίστη μου και για λίγο σταματούσα να ξαποστάσω,
τότε είναι που συνήθως σταματούσαν τα σκαλιά και ορθωνόταν ντουβάρι .
Λίγες σκάλες με βγάλαν κάπου όμορφα,
αλλα τις θυμάμαι μία προς μία
τις άλλες τις χάνω
στο μέτρημα και στο πέρασμα του χρόονου.
Τον τελευταίο καιρό άκουγα πόρτες που ποτέ δεν χτύπησαν,
Τωρα χτυπάει μια πόρτα για μένα!
ή μήπως ,
πάλι κενό πίσω απο την πόρτα και ντουβάρια γύρω μου?
Subscribe to:
Posts (Atom)