Τίτλοι και καμώματα

Μη μου μιλάς για σχέση
Μη βάζεις ταμπέλες σε αισθήματα
Μη προσπαθείς να με πιάσεις, να με κρατήσεις...
Άσε με να σε θέλω κάθε μέρα ελεύθερα
άσε με να κοιτάω άλλους και να καταλαβαίνω μόνη μου
το πόσο καλά νιώθω μαζί σου...
Άσε με να σε φιλάω και να σταματάει ο χρόνος και τα προβλήματα
να κάνω τις μεγαλύτερες τρέλες μαζί σου
Άσε με να σ αγαπήσω
χωρίς ταμπέλες
χωρίς όρια

Μη μου μιλάς για σχέση
είμαι ερωτευμένη.....
είμαι ερωτευμένη με την ελευθερία μου να ερωτεύομαι

Είναι επειδή νιώθω

Και αν δεν μιλάω πολλες φορές
και αν δεν αντιδράω όπως θα ήθελα ή θα περίμενε κανείς
είναι επειδή φοβάμαι το ξεσπασμά μου,
φοβάμαι τις αδυναμίες μου ,μην κατακλύσουν το δωμάτιο και τον ανθρωπο απεναντι μου
είναι επειδη νιώθω κάτι...
κάτι που το λένε ........
   Κάτι ,που κανείς ,ποτε, δεν θα  μάθει
όχι απο μένα...

Άκουσα πόρτα;;

Από μικρή άκουγα τη φράση ''θα χτυπήσει και η δική σου πόρτα''.
Απο μικρή άκουγα πόρτες να χτυπάνε και με το άνοιγμα τους,γεμίζε το σπίτι μου σκάλες.

Αλλοτε δύσκολες σκάλες που πολλές φορές δεν έβγαζαν πουθένα.
Το μαύρο κυρίευε το μυαλό μου και οι μέρες περνούσαν κοιτώντας το αδιέξοδο
κρεμούσα το σώμα μου, σαν το ποιο παραπεταμένο άπλυτο ρούχο ,στην κουπαστή της σκάλας.
Άλλοτε έχανα την πίστη μου και για λίγο σταματούσα να ξαποστάσω,
τότε είναι που συνήθως σταματούσαν τα σκαλιά  και ορθωνόταν ντουβάρι .

Λίγες σκάλες με βγάλαν κάπου όμορφα,
αλλα τις θυμάμαι μία προς μία
τις άλλες τις χάνω
στο μέτρημα και στο πέρασμα του χρόονου.

    Τον τελευταίο καιρό  άκουγα πόρτες που ποτέ δεν χτύπησαν,

     Τωρα χτυπάει μια πόρτα για μένα!
 ή  μήπως ,
πάλι  κενό πίσω απο την πόρτα και ντουβάρια γύρω μου?

Στο όνομα της αφέλειας..

Άλλο ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό ξεκινούσε,άλλο ένα ανυπόφορο , κουραστικό καλοκαίρι,
διακοπές?
ποιος το είπε αυτό? Συγνώμη κύριε ,μπορείτε να μου εξηγήσετε την ορολογία? δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό το διακοπές!Είναι φανερό το πόσο ενοχλημένη είμαι από την παρούσα εποχή.Καλοκαίρι,δηλαδή καλοκαιρία ,καλοκαιρία ο καύσωνας!,χα! Ας γελάσω, Αυτός που το ονόμασε έτσι ,σαφώς ,ψηφίζει δαγκωτό κόλαση.
Μόλις που άνοιξα τα μάτια μου ,ακούω εδώ και ώρα τον ανεμιστήρα να φλερτάρει με το κλατάρισμα και ήθελα να έχω και εικόνα περί τίνος επρόκειτο σχετικά με το κλατάρισμα του ανεμιστήρα μου!.Αυτό θα πεί νευρασθένεια,Ύστερα σκέφτομαι ,πόσο μου έλειψε η γεύση του καφέ,η μυρωδιά του και πόσο θα ταίριαζε με ένα ζευγάρι ζεστά από την τοστιέρα μου κρουασανάκια βουτύρου. μμμ σωστό πρωινό, η βασική μου κινητήριος δύναμη.Στα ξενοδοχεία λένε για καλό πρωινό,αλλά το αυθεντικό καλό πρωινό είναι home made, μόνο εσύ με τα χεράκια σου μπορείς να το φτιάξεις και να περιποιηθείς τον εαυτό σου σαν βασίλισσα ,σαν ανώτατη θεά. Πως να μην σηκωθείς με αυτές τις σκέψεις; Έτσι με δύο τρομερά επιχειρήματα και αποφασιστικότητα σηκώθηκα πριν προλάβεις να πεις βαρκοτρουνοπετρολινοτσοκαρεκλοποδαρια (χωρίς να το έχεις ξαναπεί και χωρίς ζαβολιές).
Που να ήξερα η βαριόμοιρη,αχ που να χουζούρευα στο κρεβατάκι μου μέχρι να κατουριόμουν τόσο που να μην άντεχα άλλο.Σηκώνομαι λοιπόν και η πρώτη επαφή με την γη ήταν πιο γήινη από ποτέ.
-Μισέεεεεεεεεελ?Δεν ντρέπεσαι μωρή σκύλα να αφήνεις τις βρωμιές σου στο κρεβάτι μου;
Να το το σημάδι Νο1 στο λέει η ατμόσφαιρα οτί κ απο τα σκατά και αν θα καταφέρεις να σηκωθείς,στα σκατά θα πέσεις γιαυτό μην προσπαθείς ,σήμερα τουλάχιστον όχι.
Μετά απο ένα πλύσιμο βιαστικό και τσαπατσούλικο,κατευθύνομαι με τρομερή αποφασιστικότητα στη κουζίνα,ήρθε η ώρα για καφέ πουλάκια μου!Μισέλ είσαι σε διαθεσιμότητα για τρεις ώρες,δεν σε ξέρω,ιδού η τιμωρία σου για τα απόβλητα που σκορπάς ασυνείδητα δίπλα στο κρεβάτι μου....





Συνεχίζεται..

Δίχως εμμονές

Tου Xρόνου H Kαταδίκη

Τα χέρια του χαιδευανε τρυφερά τους αστραγαλους της, εκείνη διάβαζε το βιβλίο της σιωπηλά ,εκείνος  μπροστά στην μεγάλη οθόνη και ο νούς του να τρέχει πάνω στο σώμα της,ο νούς του να τρέχει στους πιο ονείρεμένους κόσμους μαζί της,η ομορφιά της καθημερινότητας του,ηταν εκείνη,εκείνη που στόλιζε την καθημερινη ασπρόμαυρη ζωη του με χρώματα και περίλαμπρα αστρα,
η ζωή πέρα απο αυτο θα ήταν απλά μια τσουλίθρα προς τον όλεθρο.
Αυτά τα πάθη είναι το αλατοπίπερο λέει η γιαγιά μου,αυτα τα πάθη μας ορίζουν και μας κατατάσουν σε ευτυχησμένους και δυστηχησμένους.Αυτα τα πάθη μας σκοτώνουν στην δύση και μας ανασταίνουν πάλι την ανατολή στα κόκκινα σεντόνια που αναθρέψαμε την αγάπη μας,σε αυτα τα σεντόνια που χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε,που ξεχαστήκαμε απο τον χρόνο και που μας επιασε ξανά η νοσταλγια,Αυτα τα πάθη....τα χέρια του χαιδευανε τρυφερά τους αστραγάλους της,εκείνη άφησε το βιβλίο της κάτω και τον πλησίασε,έγειρε πάνω του και άρχισε να τον φιλάει στο λαιμό εφαρμόζοντας το σώμα της στο σώμα του τόσο ταιριάστα σαν δύο κομματια πάζλ...
''Δεν θα γεράσουμε ποτέ''
του είπε και κοίταξε το ρολόι πάνω απο το τζάκι.
''...ένα πρωινό καφέ στην παραλία νοσταλγίσαμε''
είπε εκείνος και την έσφιξε στην αγκαλιά του.
''Τον νιώθω ,ειναι πλούσιος σε αρώματα,νιώθω και το φθινοπωρινό αεράκι με το αλάτι της θάλασσας να μας χτυπάει,το νιώθω  αγάπη μου, και φευγει η ψυχή μου απο εσένα..αχ αγάπη μου τι ωραίο το ηλιοβασίλεμα..σε ευχαριστω που το είδαμε μαζι....''
κάπως έτσι ο ήλιος έδυσε για τελευταία φορα και δύο ψυχές ορφάνεψαν ανάμεσα στους δύο κόσμους. στον Άδη πάντα βασίλευε το παράπονο.
Τα χέρια του χαιδευανε τρυφερά τα μαλλιά της, εκείνη για πρώτη φορά ψυχρή στο στήθος του ακουμπισμένη.Εκείνος με κλειστά τα μάτια απολάμβανε την τελυταία γουλιά του καφέ εκείνο το φθινόπωρινό πρωινό στην θάλασσα... με το πρώτο αεράκι σηκώθηκε και η ψυχή του ψηλά και χάθηκε με τους ανέμους στο τέλος του χρόνου.